7 november
Vroeg op
voor de laatste 3mijl naar Bombale.
Wat een
goed weerzien we ankeren op de zelfde
plek als in 2004 Dat is het plaatje wat op de site van expeditiezeilen
staat. Daar kunnen we nu dus een nieuwe
voor maken.
Net als toen
staan nu ook weer de kinderen op de wal ons toe te roepen ,he, toubab toubab
Letterlijk
betekend Toubab witte mens en dat zijn we ook..
Het is goed
hier weer te zijn. Ik laat je jongens de foto van Jalo zien en vraag, me naar
haar toe te brengen. Eerst worden petten van Centraal Beheer uitgedeeld. Die
hebben we al een paar jaar liggen en nu we niet meer voor CBA ballonvaren geven
we die maar hier weg.
We lopen
over het zelfde weggetje naar het dorpje. Toen met een blond meisje van 4 jaar
en blanke witte baby van 6 maanden. En mijn vrouw Hanneke. Nu alleen, nou ja
met Yorick dan.
We lopen het
pleintje op van het deel waar Jalo woont, niets veranderd in 8 jaar ik loop zo
naar het juiste hutje. Jalo komt naar buiten, herkenning tranen bij mij en bij
haar. We gaan haar hutje binnen. We zitten op het bed en houden handen vast . Via
haar neefje die een beetje Engels spreekt wisselen we wetenswaardigheden uit en
geven haar de foto’s . Plots zegt Jalo, baby nadie channa en ghannek en naar mij wijzend henie.
Ik ben sprakeloos en tranen hebben weer de overhand bij mij! Hoe is het
mogelijk dat na 8 jaar zij nog de namen kent en er een gezicht bij kan
plaatsen. Wat een impact moet dat
geweest zijn destijds, dat wij een onuitwisbare indruk hebben achtergelaten. En
hoeveel mensen komen er weer terug, in wat meestal een eenmalige gebeurtenis is
in een vertrekkers leven is. Ze verteld
dat ze alle foto’s van destijds nog heeft en ze koestert de herinnering. Zij
verteld dat haar man 3 jaar geleden is overleden en nu hier alleen als weduwe
woont en moet zorgen voor twee grote en een klein kindje. Een zwaar leven in
een islamitisch land waar geen plaats is voor een oude vrouw met kinderen. Ja,
men zou haar kunnen trouwen! Maar dat betekend dat de nieuwe man moet zorgen
(lees betalen) voor kinderen die niet de zijne zijn. Nu mag je hier volgens de
Islam meerder vrouwen hebben, maar dan is meestal toch de keuze voor een jonger
maagdelijk exemplaar. Een hard leven, en leven van het mededogen van de
families uit het dorp.
Daar zit je
dan in een veranderde wereld van GSM mast in het dorp, maar nog geen
fatsoenlijke pan om in te koken of bord om van eten. Ook nu moeten we weer verder, ik heb het
moeilijk. Wat zou ik kunnen doen om dit leed te verzachten. Maar ik kan niets
ander bedenken dan te zeggen dat we op de terugweg weer langs zullen komen,
over een kleine week. Zwakte bod, verdorie nog aan toe. Wat zijn wij dan
gezegend met ons ons leventje in welstand en gezondheid. En dan in Nederland maar
zeuren dat het zo slecht gaat en we steeds minder kunnen doen. Kom hier eens
een tijdje wonen dan weetje wat slechter gaan betekend.
Lichten het
anker en varen verder door dit prachtige land.
8 november vroeg op 8 uur weg aankomst Kaunture
9 november nationaal park en aankomst Jajanbureh
ZAT 2012 vaart door Nationalepark Gambia,
tussen apen, nijlpaarden, krokodillen,vogels in betoverende omgeving.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.